زمینه: زخم بستر یک عارضه جدی است و در صورتی که به خوبی درمان نشود، می تواند مشکلات جبران ناپذیری برای بیمار ایجاد کند.هدف: مطالعه حاضر به منظور تعیین تاثیر اکسیژن موضعی با فشار بالا بر میزان بهبودی زخم بستر انجام شد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور، 100 بیمار بستری در مراکز آموزشی درمانی قزوین به صورت تخصیص تصادفی با قرعه کشی برای هر فرد، در یکی از دو گروه پانسمان ساده یا اکسیژن موضعی با فشار بالا قرار گرفتند. (50 نفر در هر گروه) در گروه پانسمان ساده، زخم پس از سه بار شستشو با سرم فیزیولوژی با یک گاز استریل خشک می شد و با توجه به اندازه زخم با یک یا چند گاز استریل خشک پانسمان می شد. در گروه اکسیژن موضعی با فشار بالا، 10 لیتر اکسیژن به مدت 20 دقیقه، سه نوبت در روز توسط سوند تجویز می شد. وضعیت بیمار هر 48 ساعت تا بهبودی یا ترخیص بیمار (حداکثر به مدت 4 هفته) ارزیابی شد. داده ها با آزمون های آمار توصیفی و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: اکثر نمونه ها (551) مونث، 18 تا 94 ساله با میانگین سنی 70.02±13.81 سال بودند. میانگین مساحت زخم قبل از مراقبت در دو گروه پانسمان ساده و اکسیژن موضعی با فشار بالا به ترتیب 31.80 و 28.74 سانتی متر مربع بود که پس از مراقبت و شروع درمان به 30.02 و 13.37 سانتی متر مربع رسید. این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: روش اکسیژن موضعی با فشار بالا در میزان بهبودی زخم مؤثر بود و به عنوان یک روش درمانی پیشنهاد می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع ناخنک و به ویژه شیوع بالای آن در استان سیستان و بلوچستان و گزارش های متفاوت مختلف از تاثیر روش های استفاده از میتومایسین C، این تحقیق به منظور مقایسه تاثیر آن به صورت موضعی حین عمل و قطره پس از عمل در جراحی ناخنک پیش رفته، بر روی مراجعان به مرکز چشم پزشکی الزهرا (س) در زاهدان طی سال های 1378-79 انجام شد. مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 63 چشم با ناخنک بیش از 3 میلی متر رشد افقی روی قرنیه انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه اسفنج آغشته به میتومایسین 0.02 درصد به مدت 3 دقیقه در حین عمل و در گروه دیگر قطره میتومایسین 0.02 درصد هر 8 ساعت به مدت 3 روز پس از عمل استفاده شد. بیماران حداقل 6 ماه پی گیری شدند و تاثیر روش ها بر میزان عود بیماری، زمان ترمیم و میزان گرانولومای پیوژن، بررسی و مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تعداد 30 چشم در گروه موضعی و 33 چشم در گروه قطره مورد بررسی قرار گرفتند. گروه ها به لحاظ سن، جنس، اندازه ناخنک و مدت پی گیری مشابه بودند. میزان عود در گروه موضعی 6.7 درصد و در گروه قطره ای 9.1 درصد (N.S) و میزان گرانولومای پیوژن به ترتیب 3.3 و 9.1 درصد (N.S) بود. زمان بهبود در روش استفاده موضعی 2.9 ±0.71 ماه و در روش قطره ای 3.3 ±0.77 ماه بود که در روش موضعی 13.8 درصد کم تر بود (P<0.05). نتیجه گیری و پیشنهادها: استفاده موضعی حین عمل میتومایسین C بهتر از استفاده آن به روش قطره بعد از عمل می باشد و مصرف آن در اعمال جراحی ناخنک که دارای احتمال عود بسیار بالایی هستند، توصیه می گردد.

این تحقیق جهت بررسی اثر قطره وراپامیل %0.25 به صورت تک دوز بر روی فشار چشم در افراد غیر گلوکومی در بیمارستان امام رضا (ع) انجام گرفت. روش مطالعه به صورت آینده نگر، اتفاقی، مقطعی و دوسو ناآگاه بود. فشار چشم، فشار خون و نبض افراد تحت مطالعه قبل از ریختن قطره وراپامیل (به عنوان معیارهای پایه) و 90 دقیقه بعد از ریختن قطره اندازه گیری شد. متوسط فشار چشم های تحت درمان از 15.2± 3.3 mmHg به 13.8± 3.2 mmHg t=11.4) و (P<0.000 رسید و متوسط فشار چشم مقابل از 14.8±3.2 mmHg به 14.2± 3.2 mmHg t=4.3) و (P<0.002 رسید. در فشار خون و نبض تغییری مشاهده نشد.لذا ما در این مطالعه به این نتیجه رسیدیم که تجویز قطره وراپامیل %0.25 فشار چشم تحت درمان را به طور مشخص (%10) و فشار چشم طرف مقابل را مختصری (%3.2) کاهش می دهد. این آمار با نتایج مطالعات قبلی انجام شده در سایر مراکز علمی خارج از کشور قابل مقایسه می باشد.